Η ώρα είναι περίπου 2.30 το βράδυ και όπως σχεδόν όλες τις φορές που τυχαίνει να βρίσκομαι στο κέντρο αργά, διαπιστώνω ότι όσο λιγότεροι περίεργοι με σακουλίτσες ,ψώνια, και βιαστικές μούρες υπάρχουν στο δρόμο ,τόσο πιο όμορφη μοιάζει αυτή η πόλη .
Μία πουτάνα προσπαθεί να μου πουλήσει το κορμί της για 10 ευρώ και ο νταβατζής της πλέκει το εγκώμιο των σεξουαλικών της ικανοτήτων . αυτός ο τύπος ίσως να έχει και παιδιά αλλά θα μου πεις η δουλειά δεν είναι ντροπή (εκτός βέβαια αν το μεροκάματο σου το βγάζεις ιδρώνοντας κάποιον άλλον).
Λίγο παρακάτω μια σκισμένη εφημερίδα έχει εξώφυλλο την είδηση του θανάτου του Μπίν Λάντεν του αμερικανοθρεμμένου τρομοκράτη “υπεύθυνου” για την πτώση των δίδυμων πύργων και το θάνατο περίπου 4,000 ατόμων .στην άλλη μεριά του ατλαντικού εκατομμύρια άβουλων πλασμάτων πανηγυρίζουν πάνω από ένα πτώμα το δικαίωμά τους να μην έχουν άποψη . χαρούμενοι για την ουτοπική ευημερία τους βαμμένοι στα χρώματα μιας σημαίας που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν τι συμβολίζει.
Καθημερινά πεθαίνουν περίπου 22,000 παιδιά σε χώρες όπως Ινδία ,Νιγηρία ,λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό ,Πακιστάν και κίνα. η κυβέρνηση του πολιτισμένου κράτους της αστερόεσσας αξιοκρατικά αποφασίζει να “σώσει” συνήθως τις χώρες που τυγχάνει να έχουν πετρέλαιο. στην Αιτή καθημερινά πεθαίνουν 40 άνθρωποι από χολέρα, τα καταστήματα όμως στις μεγάλες αμερικανικές οδούς συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά χωρίς κανένας διαδηλώνοντας να τα παρενοχλει.8,000 άτομα πεθαίνουν το 24ωρο από AIDS, 4 στους 10 ανθρώπους δεν έχουν νερό, 5,000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από διάρροια , αλλά εδώ που τα λέμε προφανώς ο θάνατος του Μπιν Λάντεν είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος να ξεχυθούν στους δρόμους οι αμερικανοί “φίλοι” μας και ένας ακόμα σημαντικότερος λόγος η χώρα του πολιτισμού (προσπαθώ να συγκρατήσω τα γέλια μου) η Ελλάδα, να λερώνει τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή της, αναπαράγοντας με συζητήσεις επί συζητήσεων σκουπίδια μόνο και μόνο για να γεμίσει τηλεοπτικές ώρες και άδεια μυαλά.
Συνεχίζω τον δρόμο μου και λίγο παρακάτω συναντάω έναν παλιό συμμαθητή νυν τοξικομανή. Μου είπε τον αριθμό που έχει για το πρόγραμμα της μεθαδόνης, δυστυχώς σπάνια συγκρατώ πάνω από 4 ψηφία, αλλά μετά από έναν πρόχειρο υπολογισμό διαπίστωσα πως όταν θα έρθει η μέρα της πρώτης δόσης θα πλησιάζει η εκταφή του.
Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν, όπως έλεγε και ένα τραγουδάκι κάποτε.
Εγώ προσωπικά δεν βλέπω αλλαγές, αδιαφορία βλέπω, προς όλες τις κατευθύνσεις .
αν η αδιαφορία μπορεί να συμπεριληφθεί στις αλλαγές είναι και η μοναδική από αυτές
Τίποτα δεν έχει αλλάξει.
καταργήθηκε η δουλεία και επετράπη το 8ωρο με 650ευρο συν τις απλήρωτες υπερορίες.
Ένας σκλάβος δεν πλήρωνε τίποτα απλά δούλευε για να ζει. Ακριβώς δηλαδή ότι κάνουμε και εμείς, όσοι έχουμε δουλειά. Δουλεύουμε για να ζούμε χωρίς να περισσεύει τίποτα .
Έχουμε ελευθερία λόγου για αυτό μπορώ και σας γράφω αυτή την στιγμή.
Δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα βρει τον τρόπο αυτά που λεμέ να ακουστούν και να και να αξιοποιηθούν καταλλήλως,
αλλά μπορούμε να ξεγελιόμαστε με το ότι δεν μας λέει κανείς να μην τα πούμε …
Μετά λύπης μου θα επαναλάβω πως στον πλανήτη των κουφών ο ρήτορας είναι άνεργος ….
Έχουμε μέσα επικοινωνίας όπως αυτό που χρησιμοποιείς τώρα για να διαβάσεις τις σκέψεις μου…
Αλλά δεν έχουμε επικοινωνία …
Όλοι την μέρα κλισμένοι σ ένα γραφείο(κουτί νο1),μετά στο αυτοκίνητο (κουτί νο2), κορνάροντας φτάνουμε στο σπίτι (κουτί νο3) και περνάμε την ώρα μας μπροστά στο pc η στην TV μέχρι το επόμενο πρωί που θα κάνουμε την ίδια ακριβώς διαδρομή αντίστροφα…
Μερικές φορές αναρωτιέμαι … οι φυλακισμένοι μήπως τελικά είναι περισσότερο ελεύθεροι; Και το λέω αυτό γιατί εκείνοι δεν έχουν την υποχρέωση να τρέχουν για να προφτάσουν την φυλακή τους και το καλύτερο είναι πώς σχεδόν όλοι έχουν ημερομηνία αποφυλάκισης ,ενώ εμείς δεν θα την μάθουμε ποτέ πριν κάποιος την σκαλίσει σε μια μαρμάρινη πλακά για λογαριασμό μας .
Έχουμε αγάπη …
Ακράτητη βαθιά και αληθινή …
Δυστυχώς δεν κρατάει για πάντα, λίγο η τηλεόραση λίγο ο εγωισμός, λίγο πως η γυναικά που αγάπησες αποφάσισε πώς είναι πιο cool να βγαίνει με κάποιον που έχει ξυρισμένα φρύδια, λίγο τα συναισθήματα που αλλάζουν γρηγορότερα από τα νούμερα στον τροχό της τύχης… ε! δεν θέλει και πολύ …
Έχουμε οικογένεια
Για να μην είμαι υπερβολικός θα ξεκινήσω λέγοντας το αυτονόητο δηλαδή πως σε όλα τα πράγματα υπάρχουν εξαιρέσεις. Έτσι για να αποφύγω τα συνηθισμένα σχόλια του τύπου δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια και μην τα ισοπεδώνουμε όλα και άλλα τέτοια …
Οι οικογένειες είναι κάτι σαν ένα μικρό χωριό που όλοι θέλουν να ξέρουν τα πάντα και να κουτσομπολεύουν με τον πρωινό καφέ, αλλά κανείς να μην ξέρει τίποτα για αυτούς και στα μεγάλα πανηγύρια να χορεύουν αδερφωμένοι πίνοντας μπύρες ,πριν τσακωθούν για κάποιο ξεχασμένο χωράφι και αλληλοσκοτωθούν με τα κυνηγετικά τους δίκαννα.
Έχουμε και πολλά ακόμα που θα τα αναφέρω σιγά σιγά σε άλλες αναρτήσεις.
Να είσαστε καλά και μην ξεχνιέστε.
Έχουμε πόλεμο
Αλλά έχουμε και υπομονή …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου