Τα χρόνια κυλάνε σαν νερό μέσα από τα χέρια μας. Κάθε λεπτό μας οδηγεί σε ένα ακόμα πιο αβέβαιο αύριο, ρυτίδες αρχίζουν να ξεπροβάλλουν στο μέτωπο και η βεβαιότητα πως τίποτε εκτός από το Τζόκερ δεν μπορεί να μας σώσει ,γίνεται μία πικρή καραμέλα στο στόμα μας. Έχω πάθει ανοσία και αυτό μπορώ να το πώ με βεβαιότητα.
Το ότι δε μιλάω στον πληθυντικό και λέω “εγώ” , οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να ακούσω τυποποιημένα σχόλια αποποίησης ευθυνών.
Ή μήπως έχω; Έτσι και αλλιώς έχω πάθει ανοσία , οπότε πάει κάπως έτσι…
Έχουμε πάθει ανοσία. Καθημερινά παρακολουθούμε σφαγές, κυκλώματα παιδεραστών ιερέων, χρυσοπληρώνουμε τσόντες αποτυχημένων τηλεπορνιδίων και δεν φτάνει μόνο αυτό, ψάχνουμε. Ψάχνουμε ασταμάτητα για την επόμενη είδηση που θα μας κάνει περισσότερο απαθείς και αυτό αποδεικνύεται από το ότι διαβάζετε τώρα αυτό το άρθρο. Προφανώς και δεν κυκλοφόρησε νέο dvd της Τζούλιας με ανήλικους και το μόνο πτώμα που υπάρχει σε αυτό το κείμενο είναι το πτώμα της συνείδησής μας που άρχισε να μυρίζει.
Εκεί έξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να “κατακτηθεί” και εμείς βάλαμε στα “σπαθιά” μας κουμπιά και κάνουμε ζάπινγκ στα πρωινάδικα, αφήσαμε τους φίλους και τα αδέρφια μας να γίνουν μέλη κο(πτω)μματικών νεολαίων και ακάλυπτους τους παππούδες μας να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ, διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο για εμάς.
Οι και καλά ψαγμένοι θα πούνε ότι είμαι υπερβολικός ή ακόμα και μηδενιστής. Εγώ θα πώ, πιστέψτε ότι θέλετε, κάτι που τελευταία δεν το ακούμε και πολύ συχνά. Όλοι θέλουν να μας πείσουν για το πόσο δίκιο έχουν ,κόμματα, συνδικάτα , δάσκαλοι , παπάδες ,ακόμα και οι πλανόδιοι πωλητές που ντε και καλά μας βρίσκουν τόσο συμπαθητικούς που θέλουν να μας πουλήσουν τα πανάκριβα γυαλιά μόνο για 10 ευρώ. Δε θέλω να το τραβήξω πολύ διότι ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος έχει ήδη καταλάβει τι θέλω να πώ… Απλά ξεθάψτε τα τόμαχοκ του πολέμου, σκοτώστε τον δούλο που κρύβεται μέσα σας και κάντε τεχνητή αναπνοή στις ψυχές σας, το ίδιο θα προσπαθήσω και εγώ .Ίσως την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, το σημαντικότερο παράπονο που θα έχουμε να
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου