Όταν ήμουν μικρός είχα μόνο όνειρα και μια αχαλίνωτη φαντασία που πάντα με έφερνε αντιμέτωπο με τέρατα, δράκους και κακούς μάγους.
Είχα μια μάνα ,έναν πατέρα, δυο αδέρφια, δυο γιαγιάδες ,δυστυχώς ,δεν είχα παππού. Στα υπάρχοντα μου ,πέραν των γνωστών παιδικών παιχνιδιών, συμπεριλαμβάνονται και καμία 500ρια μικρά πολύχρωμα βιβλιαράκια με παραμύθια που μου αγόραζε μανιωδώς η γιαγιά μου και μου τα έδινε πάντα με ένα παράπονο, γιατί δεν ήξερε γράμματα, ώστε να μου τα διαβάσει. Εγώ από την άλλη, δεν καταλάβαινα την πίκρα της γιατί ούτε και εγώ ήξερα να διαβάζω αλλά δεν με στενοχωρούσε καθόλου …βεβαία εγώ ήμουν 5 χρονών και εκείνη 65 πράγμα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ .
Ο πατέρας μου γύριζε τα απογεύματα από την δουλειά και πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε, εμφανιζόμουν από το πουθενά με ένα από τα πολύχρωμα βιβλία στο χέρι και την παράλογη απαίτηση να μου το διαβάσει και μάλιστα αμέσως! Παραδόξως, συνήθως δεν έλεγε όχι και εγώ χαρούμενος λίγα χρόνια αργότερα, άρχισα να μαθαίνω και την ιστορία πίσω από την εικονογράφηση . Αφού άρχισα να μπορώ να διαβάζω (ένας θεός ας το κάνει διάβασμα ), μόνος μου έπαιρνα και την γιαγιά κοντά να της πω τις ιστορίες και συνήθως καταλήγαμε να τσακωνόμαστε γιατί πάντα είχε διαφορετική άποψη για την ιστορία από αυτή του συγγραφέα .
Μέσα στις σελίδες των παραμυθιών, έζησα περιπέτειες ,αγάπες και προβλήματα αλλά πάντα στο τέλος υπερίσχυε το σωστό, οι καλοί έβγαιναν νικητές και πάντα μα πάντα ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα …
Κάπου ανάμεσα στο καλά και το καλύτερα χώρισαν οι γονείς μου και ξαφνικά έμαθα τι είναι να μεγαλώνεις χωρίς μάνα .Λίγα χρόνια αργότερα πέθανε και ο πατέρας, τότε έμαθα ακόμα περισσότερο τί είναι να είσαι ορφανός ,τί είναι το να μην έχεις να φας (αν και η γιαγιά έκανε ότι μπορούσε ) ,τί είναι το να σε δείχνουν με το δάχτυλο και το ακόμα χειρότερο… τί είναι να έχεις άμεση ανάγκη από αυτό που οι άλλοι πετανε στα σκουπίδια .
Μεγαλώνοντας ,σκληραγωγήθηκα και ξέχασα τα παραμύθια που με μεγάλωσαν ,ξέχασα τους ιππότες και τους κάλους μάγους, δεν φαντάστηκα ούτε για μια στιγμή πως την ώρα ανάγκης θα εμφανιστεί ένας κυνηγός να με σώσει από τον λύκο .. μια ζωή ,πολέμησα μόνος τον λύκο και στην τελική ,ακόμα και αν είμαι γεμάτος ουλές ,είμαι ζωντανός, υγιής και έτοιμος για την επόμενη μάχη .
Σε λιγότερο από μια εβδομάδα ο αδελφός μου και η γυναίκα του θα είναι επίσημα γονείς με ένα νέο μέλος στην οικογένεια ,τον ανιψιό μου !Σκεπτόμενος το τι μπορώ να κάνω για εκείνον κατέληξα πως όπως και να έχει θα του τιγκάρω το δωμάτιο με παραμύθια γιατί ακόμα και αν εγώ το είδα αλλιώς, ακόμα και όταν διαπίστωσα πώς ο αληθινός κόσμος δεν είναι έτσι ,ακόμα και μετά τα απανωτά χαστούκια, δεν ξέχασα ποτέ πως σε αυτό το παραμύθι της ζωής μου, ο ήρωας είμαι εγώ …και στην τελική δεν έχει καμία αξία το “εμείς καλά και αυτοί καλύτερα” αλλά το “Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ”. Αυτό το έμαθα από τα πολύχρωμα βιβλιαράκια της κυρά -Μαρίνας που δεν ήξερε να διαβάζει και είχε και αντιρρήσεις ,αυτό πρέπει να μάθουν όλα τα παιδιά και ίσως τότε, δεν ξέρω πώς θα είμαστε εμείς, αλλά αυτή ,η νέα γένια , θα είναι καλύτερα.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου