Λόγια Versus

Καταπιέζω τα θέλω και τις σκέψεις μου 24ωρες το 24ωρο.Στα πολιτισμένα κράτη αυτό λέγεται κοινωνικοποίηση, στον πλανήτη versus λέγεται ανάγκη. Δυστυχώς πρέπει να συνυπάρχουμε με άτομα που αν είχαμε την επιλογή δεν θα περνούσαν ούτε καν από το οπτικό μας πεδίο …

Έτσι είναι η ζωή θα πεί κάποιος .

Αισθάνομαι σαν κάποιος super ήρωας  ενός σκονισμένου comic. Η υπερδύναμή μου είναι να αντέχω, να ελίσσομαι και να υπομένω αυτό που στον ξένο πλανήτη, για εμένα την γη, ονομάζουν ζωή .Μπορώ να κινούμαι απαρατήρητος ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλων που θεωρούν φυσιολογικές τις ζωές τους και μονό όταν βρεθώ κοντά σε αφεντικά να αρχίζω να χάνω τις δυνάμεις μου (είναι ο κρυπτονίτης μου ).

Δυστυχώς δεν υπάρχει ένας  κακός για να παλέψω και σίγουρα δεν θα σώσω τον κόσμο, γιατί ο κόσμος δεν χρίζει βοήθειας  αλλά έμπνευσης .Εν έτη 2011, είναι μηδαμινό το ποσοστό τον νεοτέρων ατόμων που κατοικούν αυτή την γαλάζια σφαίρα που διαβάζει ποίηση και ακόμα μικρότερο το ποσοστό αυτών που την αντιλαμβάνονται. Η αγορά βιβλίου είναι μικρότερη από την αγορά ψυγείοκαταψυκτών και τα θέατρα γεμάτα μονό στις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις ,με τα κακό δουλεμένα και  ανακυκλωμένα αστεία του Σεφερλή .

Προσπαθώ (όσο και αν δεν μπορώ να πείσω για αυτό ),να δω την καλή πλευρά των πραγμάτων αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει .Ελάχιστα ανεξάρτητα φεστιβάλ τα όποια διοργανώνονται , με πολύ κόπο, από μικρές ομάδες ανθρώπων και καταλήγουν να στηρίζονται από τα άτομα που θα στηρίξουν το επόμενο και το μεθεπόμενο φεστιβάλ ένα σταθερό νούμερο ανθρώπων, που απλά συνεχίζει να ελπίζει σε κάτι καλύτερο.. κάτι καλύτερο που ποτέ δεν θα έρθει. Τα Μ.Μ.Ε  απέχουν από την πληροφόρηση των γεγονότων αυτών και σπεύδουν (όχι πάντα) να τα παρουσιάσουν αφού έχουν ήδη τελειώσει.

Η ελευθερία του λογού μετασχηματίστηκε σε ομάδες κουκουλοφόρων του ιντερνέτ, που λένε ότι θέλουν ανώνυμα, επειδή απλά μπορούν ,με αποτέλεσμα ανοργασμικές κυράδες  και αγάμητα αγοράκια να έχουν άποψη για όλα, με βασικό επιχείρημα το ότι έχουν πληκτρολόγιο.

Στον πλανήτη μου, ο κάθε άνθρωπος έχει λόγο που δεν κοιτάζει χαμηλά, που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και όταν πρέπει , σωπαίνει. Έχει λόγο να πολεμά, να διεκδικεί και να ελπίζει όχι απρόσωπα … να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο που σίγουρα θα έρθει.

Εδώ που τα λεμέ μερικές φορές  κάτι στιγμές που δεν είμαι τόσο σφιγμένος ξεχνιέμαι όταν κοιτάζω γιαγιάδες με τα εγγόνια, τους φίλους να καλαμπουρίζουν σε πλατείες, ζευγάρια να περπατούν χέρι χέρι …κάτι τέτοιες στιγμές νομίζω ότι βρίσκομαι και πάλι σπίτι, κάτι τέτοιες στιγμές ελπίζω πώς κάποτε με λίγη προσπάθεια ίσως να ξαναδώ τον versus να γεννιέται σε αυτό τον κοσμικό θαλασσί  βόλο …