psycho-λόγος Κεφάλαιο 4ο:εργασία

                                             

    Σήμερα τραβιέμαι απ’ το πρωί… Πήγα σε μια αποθήκη που ένας γνωστός γνωστού είπε ότι ψάχνει υπάλληλο, αλλά ο τύπος τελικά δεν έψαχνε υπάλληλο, σκύλο ήθελε και συγκεκριμένα κοπρίτη. Γιατί τα λεφτά που έδινε δεν ‘φτάναν ούτε για σκυλοτροφή και μίλαγε με τόση άνεση, ξέρεις μου λέει, εγώ είμαι αυτοδημιούργητος! Δούλεψα μόνος και έφτασα σήμερα να έχω αυτή τη δουλίτσα και να έχω σπουδάσει 3 παιδιά και να έχω προικίσει άλλα 2 και εγώ από μέσα μου να βράζω. Τι σκατά μου λέει ο μαλάκας, σκεφτόμουνα… Είναι  δυνατόν να μου λέει να μου δώσει 650 ευρώ για να δουλεύω 14 και ώρες την μέρα και να μου πετάει και σπόντες ότι μετά τους 6 μήνες θα συζητήσουμε για ένσημα… Αν ήμουνα γυναίκα είμαι σίγουρος πως θα ‘θελε να με πηδάει για τα λεφτά που μου δίνει. Καμιά φορά γιατρέ σκέφτομαι, ότι η νομοθεσία κατά της δουλείας δεν βοήθησε και πολύ… Λογικά όποιος είχε έναν σκλάβο, έπρεπε να τον ταΐζει, να τον ντύνει, να του παραχωρεί χώρο να  κοιμάται και τέλος πάντων να εξασφαλίζει όλες τις άμεσες ανάγκες του. Και σε ρωτάω τώρα , τι από αυτά μου κάνει ο μαλάκας με τα 650 του ευρώ; Αρχίζω να φοβάμαι πως δε θα βρω ποτέ δουλειά και το πρόβλημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι τι θα γίνει αν όντως βρω δουλειά. 

Τι θα γίνει αν ξυπνάω κάθε μέρα στις 6,30 για να είμαι σε μια δουλειά που δεν γουστάρω στις 7,30, να χάνω το χρόνο μου μέχρι τις 2,30, για να γυρίσω σπίτι στις 3,30 και στις 11 να κοιμηθώ για την επόμενη μέρα. Τι θα γίνει αν χάσω 35 χρόνια απ’ τη ζωή μου δουλεύοντας για να γίνω ένας χαμηλοσυνταξιούχος που ζητιανεύει ένα πιάτο φαί απ’ τα παιδιά του. Πραγματικά πιστεύω πως αυτή η χώρα έχει δημιουργήσει ένα σύστημα άμεσης εκμετάλλευσης. Όσο αντέχει το σώμα σου πρέπει να δουλεύεις και μόλις πια είσαι άχρηστος να γίνεσαι ζητιάνος της πολιτείας και δεν είναι καθόλου καινούργιο αυτό το σύστημα, δεν ξέρω αν έχεις υπόψη σου την ιστορία του Νικηταρά, ήταν ένας από τους ήρωες της επανάστασης του ’21. Μια ζωή πολεμούσε, όποτε πλιατσικολογούσανε οι συμπολεμιστές του, δεν πήρε τίποτα, όσα δώρα του έκαναν ,τα αρνήθηκε και πού πιστεύεις ότι κατέληξε;  Αν σε ρωτούσα κάποιος τι πιστεύεις ότι απέγινε ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ποιο πιστεύεις ότι ήταν το τέλος της ζωής του, τι θα έλεγες; Θα σου πω εγώ τι έγινε, η πολιτεία θέλοντας να τιμήσει τους αγώνες του, τους κόπους και το αίμα που έχυσε για αυτή τη χώρα του έδωσε άδεια να ζητιανεύει έξω από μία εκκλησία. Αυτό έκανε. Το ίδιο κάνουν και σε εμάς. 

Πιο διακριτικά βέβαια… Μας δίνουν μια πενιχρή σύνταξη μετά από τόσα χρόνια δουλειάς και μας αφήνουν να ζητιανεύουμε στους γιατρούς τα φάρμακά μας, στο μανάβη τη τροφή μας, και στους οικείους μας τα υπόλοιπα. Μερικές φορές σκέφτομαι πως αν είχα σπουδάσει, ίσως να είχα μια καλύτερη ζωή. Αλλά αυτές οι σκέψεις είναι σαν όνειρα, ξυπνάς γρήγορα. Το παλικάρι που δουλεύει στο βενζινάδικο, είναι πολιτικός μηχανικός και ο μπουφετζής στη καφετέρια που συχνάζω, οικονομολόγος. Μια φίλη που δουλεύει σε μαγαζί με ρούχα είναι νηπιαγωγός και ένας φίλος προγραμματιστής δουλεύει με τον πατέρα του στα υδραυλικά. Δε νομίζω ότι υπάρχει λύση για αυτό το πρόβλημα. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ψυχολόγος θα έπρεπε να έχω γίνει, να κάθομαι να κρατάω σημειώσεις ,σαν και σένα, σ’ ένα μπλοκάκι και να πληρώνομαι, ωραία δουλειά! Έλα, μη στραβώνεις, πλάκα σου κάνω, είμαι σίγουρος θα έφαγες πολλά σκατά και εσύ για να είσαι εδώ. να σου πω και κάτι που πρόσεξα χτές; Στη κάρτα σου λες Θανάσης Κωστόπουλος, ψυχολόγος, τι θέμα έχουν όλοι με τα ονόματά τους; Θανάσης σημαίνει πεθαμένος, δεν είμαι και καλός αλλά κάτι ψιλό θυμάμαι , από το θνήσκω πρέπει να είναι… Ενώ εσένα σίγουρα σε βάφτισαν Αθανάσιο, δηλαδή  αθάνατο, μήπως τελικά γιατρέ πρέπει να δεις έναν γιατρό;  για σκέψου το, θα τα πούμε την επόμενη φορά.